Een beschrijving van de week:
Start van de dag om 8u op de SEH, daar zagen we alle patiënten die sinds de avond/nacht ervoor waren opgenomen en nog niet gezien door een van de artsen. Soms was de arts die dienst had wel al langs de SEH gekomen in de nacht of vroege ochtend en was een deel van de patiënten al gezien, dus de drukte en de tijd dat we hier doorbrachten in de ochtend was wisselend. Even later kwam een van de artsen langs en soms zelf allemaal (inclusief dr Nelson voordat hij weg ging) en deden we bijna dagelijks ‘bedside teaching’. Dit kon wel heel lang duren (soms 2-3 uur) en was vooral een vragenvuur van dr Nelson – die echt alles weet! Heftig. Wel heel leerzaam, soms wat langdradig alleen. Nadat we klaar waren op de spoed gingen we naar onze eigen afdeling (ik begon 4 weken paediatrics, toen 4 weken female, 4 weken male en toen nog laatste weken maternity/spoed). De afdelingsronde was ook wisselend qua hoe lang het duurde afhankelijk van hoeveel patiënten opgenomen waren en hoeveel hulp er kwam van andere artsen (die in het begin meestal druk waren – alleen dr Bernard en Vitalis) maar toen er meer artsen kwamen waren de rondes vaak heel vroeg al gedaan). In de middag was er OPD of ‘vrij’, in het laatste geval kon je kijken wat er te doen was op de spoed (hechten, nieuwe patiënten) of met interessante OK’s mee als die er waren.
Taalbarrière
Taalbarrière vond ik lastiger dan gedacht, het Engels was wel even wennen en natuurlijk de patiënten die geen Engels spreken en je altijd met iemand van verpleging moet vertalen. Dit was ook niet makkelijk en leidt vaak tot vertragingen of onduidelijkheden, maar dat is ook een kwestie van wennen, aanpassen en dan weet je na een paar weken wel hoe dit het makkelijkst en best gaat. Je kan je hier niet echt op voorbereiden, behalve misschien wat betreft medisch engels je alvast voorbereiden (oxford boeken lezen?) – voor de bedsideteaching en presentaties geven (had me zelf niet op die manier voorbereid).
Cultuur, etniciteit en religie
Ghanese mensen zijn super vriendelijk, uitnodigend en relaxed. Vooral in damongo zelf waren zoveel mensen behulpzaam en ook dankbaar dat wij er waren en in het ziekenhuis werkten. Dat was heel leuk! Religie speelt voor bijna iedereen een belangrijke rol in het leven en dit is ook zeker iets waar ze geïnteresseerd in zijn (do you go to church??). Moslim of christen, maakt niet uit, even goede vrienden. En als je niet naar de kerk gaat is dat ook prima, al zullen sommige dan wel met je in discussie gaan om te vragen waarom niet en of je een keerje mee gaat (wat alleen maar heel leuk is!!). Qua cultuur verschillen merkte ik vooral dat er veel minder gepland en vooruit gedacht wordt, we zien wel hoe het gaat, lukt het niet vandaag, dan misschien morgen. Dit kan soms wel aanpassen zijn, maar als je een beetje met dit ritme mee beweegt is het eigenlijk ook wel prettig. De werkdagen zijn lang en ook is niemand daar gewend aan ‘weekend’ maar het werktempo ligt wel wat later (behalve op de OPD waar als het druk is de nurses je wel beetje opjagen om zo snel mogelijk alle patiënten te zien zodat ze voor 7u ’s avonds naar huis kunnen).
Vrije tijd
We zijn in de weekenden regelmatig naar Mole geweest om te zwemmen en lekker te eten. Was fijn om even er tussen uit te gaan. Naar Tamale zijn we minder vaak geweest, alleen soms voor een boodschapje (chocopasta, melk etc) wat we in Damongo niet konden krijgen. Verder gingen we elke zaterdagmiddag naar de markt in Damongo om boodschappen (groente, fruit etc) voor de hele week te doen. We zijn in de twee weken kerstvakantie gaan reizen met mijn vriend en Lotte’s moeder; naar Volta region (heel mooi bij het Volta meer en de Wli waterfalls- aanrader!!), de kust (capecoast), cape three points. Mooie stranden en wat uitstapjes gedaan maar vooral veel strand wat je daar zit dus voor meer dan een week niet zo bijzonder.
Wat mij het meeste is bijgebleven:
De lieve mensen die ik heb ontmoet! Die zal ik niet snel vergeten, ik heb spijt dat ik niet zoveel foto’s heb gemaakt… Verder wel wat momenten in het ziekenhuis die heftig waren (kindje met >1000 bijensteken die uiteindelijk overleed, kindje dat dood werd binnengebracht op de spoed).